De geschiedenis van KenKon – tot mijn overname in 1988 nog ‘Ta Mo’ geheten – kenmerkt zich onder meer door een reeks avontuurlijke ontdekkingstochten naar ontmoetingen tussen tradities onderling en ook tussen tradities en de geest en vruchten van deze tijd. Dat kreeg vorm via osmose in de gangbare lessen, maar ook in speciale evenementen of trainingen. Eén van de eerste uitgesproken avonturen op dat vlak waren de Ken Zen Ichinyo lessen – lessen over karate & zen – in de dojo aan de Dijkstraat, in de jaren negentig. Latere voorbeelden hiervan, uit de Schimmelpenninck tijd, waren bijvoorbeeld de seminars Integral Spirituality met Terry Patten en diverse ‘Five Wisdoms’ seminars met Irini Rockwell, Diane Musho Hamilton en ondergetekende. Meer recent zijn de seminars met Rob Preece over de psychologische dimensies van de beoefening van het Tibetaans boeddhisme, en de lezing van Ton Lathouwers waarin hij op opnieuw prachtige wijze verbindingen legde tussen Zen, Chan, het leven, de Russische literatuur en meer. Meest recent zijn het experimentele mini-congres ‘Krijgerschap & Spiritualteit’ van vorige week vrijdag en de Ken Zen Ichinyo seminar van het weekend van 22-24 november.
Met veel plezier denk en voel ik terug aan deze hele reeks, en nu even vooral aan het afgelopen weekend. Het Ken Zen Ichinyo weekend was inmiddels de vierde Ken Zen Ichinyo seminar die ik samen met mijn dierbare vriend en collega, Sensei Paolo Taigo Spongia, heb gegeven onder het dak van KenKon. Wanneer de volgende plaats zal vinden is even onvoorspelbaar als de inhoud zelf, maar ik raad iedere karateka nu al aan om de volgende niet te missen.
Het zijn intensieve seminars vol karate trainingen, zen meditatie sessies, qigong sessies, vraag-en-antwoord momenten, gezamenlijk schoonmaken, samen eten, slapen op KenKon, en deze keer ook de film ‘Man on Wire’, over het leven van Franse koorddanser Philippe Petit en hen die hem ondersteunden in het avontuur naar de illegale oversteek van de ene (voormalige) ‘Twin Tower’ naar de andere.
De sfeer op KenKon werd, in een tijdsbestek van twee-en-een-halve dag, weer even omgetoverd in die van een klooster, waarbij de aanwezigen zich gezamenlijk overgeven aan het programma, de activiteiten, de inhoud en elkaar. Intense inzet en overgave ontmoeten strakke vorm, ritme en focus. Dat alles tezamen zorgt steeds weer voor een diepgaande impact die menig voormalig bezoeker zal kunnen beamen. Een waarlijk stukje goud in een tijd waarin mensen steeds minder tijd hebben, menen te hebben, of maken voor dit soort evenementen.
De ervaringen in zo’n weekend kunnen diep gaan. Aan het einde heb ik, met wat tranen in mijn ogen, een moment gedeeld waarin we in zazen – zen meditatie – vertoefden en mijn ik-geest zich kon ontspannen en overgeven aan de mij zo dierbare dojo vloer, de ruimte en alle verstilde en dierbare anderen in hun witte karate pak. Even schoot het door mij heen dat ik mij geen beter moment kon voorstellen om te sterven. Een moment waarin het zoeken, vinden en loslaten van een grote passie even samen kwamen. Samen met dierbare anderen, in een .dojo.
Ik hoop dat we in de toekomst nog veel van dit soort diepgaande bijeenkomsten mogen waarmaken. Ook voor mensen die geen karate beoefenen. De eerstvolgende gonst al rond en is geschikt voor iedereen met enige ervaring in meditatie: de KenKon Winter Retraite in januari.
Hartelijke groet,
Sydney Leijenhorst