Beste Lezer,

Recentelijk overleed Eric van der Laan. Te jong. Dat raakte mij onverwacht diep. Toen ik het voor de eerste keer vertelde op de karate training, kon ik mijn tranen niet bedwingen. Eric was in de Dijkstraat-episode van KenKon – toen Ta Mo geheten – samen met zijn jongere broer Remco één van de mensen die verantwoordelijk waren voor het geven van karatelessen en het realiseren van onze eerste eigen ‘dojo’ aan de Dijkstraat. We hebben het dan over de jaren negentig. Ik heb fijne en diepe herinneringen aan zijn aanwezigheid (en die van zijn broer). Ook al is een leraar-leerling relatie anders dan een vriendschap, waarin misschien meer wordt uitgesproken, voor mij heeft het een grote woordeloze diepte. Een andere reden waarom het mij ook diep raakte was omdat hij zoveel tegenslagen in zijn leven heeft gehad met werk, relatie en gezondheid. Natuurlijk heeft hij daar zelf een rol in gespeeld, maar het heeft voor mij altijd als een oneerlijk lot gevoeld en daar kan ik niet zo goed mee overweg.

Eric was een krachtige jongeman die hield van pittig trainen en stevig knokken. Samen met zijn broer woonde hij in een huis vol Ceres studenten. Elhalla geheten. We hadden wel meer leerlingen uit dat huis. Ik herinner mij bijvoorbeeld ook Albert en Maarten nog. Tegelijk hadden we ook allerlei leerlingen uit hele andere ‘kampen’. Uit de andere kant van het politieke spectrum. Krakers bijvoorbeeld. Met een warm hart denk ik terug aan het feit dat zoveel zogenaamde (aan de oppervlak) verschillende mensen verbroederden op de trainingen en soms ook daarbuiten.

Behalve dat Eric van een pittige training en een stevige sparringpartij hield, was hij zonder enige twijfel ook een heel gevoelig mens, een gevoelige man. Die combinatie van kracht en gevoeligheid is niet altijd makkelijk te leven. Ik heb dat vaker gezien. Bijvoorbeeld ook bij mijn vriend Harry de Spa, de voormalige Chief Instructor van de IOGKF Nederland – toen nog NOGKA – die een jaar of 15 geleden een einde maakte aan zijn leven. Ook in mijzelf ken ik de voor- en nadelen van innerlijke polariteit. Er is vast een (goede) reden waarom we KenKon (Hemel en Aarde) heten, goju-ryu (hard zacht) karate beoefenen, het bij qigong vaak over yin en yang hebben, en ook waarom het Boeddhisme de integratie van vrouwelijke en mannelijke kwaliteiten nastreeft (daar wijsheid & compassie genoemd). Misschien herkent iedere lezer wel iets van zichzelf in deze thematiek.

Als er een pad is na de dood – en ik denk vooralsnog van wel – dan hoop ik dat Eric zijn innerlijke strijd heeft kunnen loslaten en dat hij in een volgend leven vooral de vereniging van de tegenpolen mag gaan vieren.

Eric is natuurlijk niet de eerste Ta Mo-er of KenKonner die overlijdt. Gezien het feit dat KenKon al een behoorlijke geschiedenis heeft en sommige leden er al twee of meer decennia bij betrokken zijn, zullen verhalen als deze in de toekomst vast vaker op ons pad komen. We gaan immers allemaal dood. Ook ik. Ik besef me vaak dat ik inmiddels al weer 10 jaar ouder ben dan mijn vader ooit geworden is. Een goede reminder. Ik wil niet om de dood heen draaien en daarom hoop ik dat ieders dood op de één of andere manier een mooie zal zijn en dat we wat waardevol is in KenKon met nog meer verve zullen benutten en genieten en het tegelijk zullen kunnen verduurzamen voor degenen die na ons komen. Proost!

Hartelijke groet,
Sydney Leijenhorst